Μίνα Αδαμάκη: «Ο πατέρας μου δεν ήρθε να με δει ποτέ στο θέατρο»

από **DIGITAL™** Τετ 15 Δεκ 2021 - 9:26

Μίνα Αδαμάκη: «Ο πατέρας μου δεν ήρθε να με δει ποτέ στο θέατρο» 95qwl010

Γεννήθηκα στον Βόλο μετά τον πόλεμο. Μια όμορφη πόλη, με παιδεία και κουλτούρα, στοιχεία που τα διέθετε ένα μεγάλο μέρος της αστικής της τάξης. Είχε φυσική καλλονή, τριγυρισμένη από θάλασσα και βουνά που μπορούσες να τα περπατήσεις. Μια επαρχιακή, αλλά προωθημένη μικρή πόλη, με μια μεγάλη παραλία, που ξεκινούσε από τα Παλιά, όπως τα λέγανε, την είσοδο της πόλης, και έφτανε μέχρι την Καπνοβιομηχανία Ματσάγγου.

Ακολουθούσε μια μικρή παραλία μέχρι τον Άγιο Κωνσταντίνο. Το σπίτι μου βρισκόταν στην Κασσαβέτη και Αναλήψεως, ήταν ένα πολύ ωραίο, μεγάλο σπίτι, με έναν κήπο με καλλωπιστικά φυτά μπροστά και έναν ακόμα στο πίσω μέρος, απέραντο και κάπως άναρχο, με μεγάλα δέντρα.

• Ο μπαμπάς ήταν αυτοδημιούργητος επιχειρηματίας, γενικός αντιπρόσωπος γεωργικών μηχανημάτων στη Θεσσαλία. Στο σπίτι υπήρχε και πιάνο. Δεν ξέρω πώς τον έπεισε η μαμά μου να το πάρει, αλλά η αλήθεια είναι ότι είχε καλλιτεχνικές τάσεις, διέθετε καλή φωνή ‒που την εμπόδισε να καλλιεργήσει ο αδελφός της‒, την οποία κληρονομήσαμε τόσο εγώ όσο και η αδελφή μου, η οποία αργότερα έγινε σοπράνο.

Γλέντια δεν γινόντουσαν σπίτι μας, ο πατέρας μου ήταν κλειστός άνθρωπος, τουλάχιστον όσον αφορούσε την οικογένεια. Γενικά βαριόταν τα οικογενειακά, τον καταλαβαίνω τώρα που μεγάλωσα. Oικογένεια έκανε αναγκαστικά, γιατί εκείνα τα χρόνια δεν νοούνταν να μην κάνεις ‒ διαφορετικά, θεωρούσαν ότι έχεις κάποιο σοβαρό πρόβλημα. Τα καλοκαίρια, με το που τέλειωνε το σχολείο, τα περνούσαμε στο σπίτι μας στη Μακρυνίτσα, το χωριό του πατέρα μου, όπου κάναμε αμέτρητα μπάνια.

Ο πατέρας μου δεν ήρθε να με δει ποτέ, αλλά ούτε του το ζήτησα. Καταλάβαινα ότι τον είχα τραυματίσει άσχημα, αν και, για να είμαι ειλικρινής, το συνειδητοποίησα πλήρως πολύ αργότερα. Και ευτυχώς, γιατί αυτό μπορούσε να με είχε γυρίσει πίσω.

• Διαθέταμε ένα ημιυπόγειο, όπου κατέβαινα και διάβαζα, υποτίθεται, για το σχολείο, ενώ διάβαζα λογοτεχνία, όλα τα κλασικά. Με τρέλαινε ο Ντοστογιέσφκι, και με τρελαίνει ακόμα. Αυτή ήταν η διασκέδασή μου, τα βιβλία, τα λάτρευα, περνούσα υπέροχα μαζί τους.

Στην τελευταία τάξη είχα πέσει με τα μούτρα για να δώσω εξετάσεις για το πανεπιστήμιο, υποτίθεται ‒ μέχρι που έδιωχνα τις φιλενάδες μου, που ερχόντουσαν να με πάρουν για βόλτα. Στην πραγματικότητα, είχα κολλήσει με τη λογοτεχνία και περνούσα μια χαρά διαβάζοντας. Πάρτι σε αυτή την ηλικία δεν πήγα ποτέ και σινεμά δεν έβλεπα καθόλου, δεν ήθελαν οι γονείς μας, ούτε κι εγώ. Νομίζω ότι την πρώτη μου ταινία την είδα αργότερα, στην Αθήνα.

Η πρώτη παράσταση όμως που είδα ήταν του Θεάτρου Τέχνης, σε καλοκαιρινή του περιοδεία. Η αδελφή μου είχε μπλέξει με κάποιους διανοούμενους και καθώς τους ακολουθούσα σε κάποιες εξόδους τους, πήγα να δω θέατρο, ενώ δεν είχα ιδέα περί τίνος επρόκειτο. Έπαιζαν κωμικά μονόπρακτα του Τσέχοφ. Τρελάθηκα! Ενώ απ’ όλες τις πλευρές ήμουν πολύ πρωτόβγαλτη, ήταν ένα ευχάριστο σοκ, καταρχάς γιατί γέλαγα αλλά και επειδή ήταν πολύ ωραία παράσταση, χωρίς να έχει κάτι φανταχτερό. Πήγα σπίτι, έβαλα τα σεντόνια και άρχισα να παίζω. Το επανέλαβα και στη Μακρυνίτσα, όπου είχαμε μια σκάλα τρίπατη και εκεί αναπαριστούσα ό,τι είχα δει. Τότε ήμουν δεκατεσσάρων χρονών και έκτοτε, κάθε καλοκαίρι που ερχόταν ο Κουν στον Βόλο, καθώς θεωρούνταν θεατρική πιάτσα, πήγαινα και τον έβλεπα. Έτσι άρχισε να διαμορφώνεται το γούστο μου.

Πηγή: Lifo